Bir Anne'den mektup var!

Sayfamızı ziyaret eden bir Anne'den aşağıdaki maili aldım bugün. Fazla söze gerek yok, tamamen kendi cümleleri ile aşağıda okuyabilirsiniz.

 Merhaba,

Kendimden bahsetmek istiyorum biraz. 5 yaşında kreşe giden şeker mi şeker bir biyolojik çocuğumuz var. Ama benim bir küçük kız çocuğuyken bile evlat edinmek gibi bir hayalim vardı. Yıllar geçti evlendim. Eşimle evlat edinmeyi düşündük fakat ailemiz (özellikle annem) ilk bebek için buna pek sıcak bakmadığını, kararın bize ait olduğunu ama biyolojik olarak eğer mümkün olabiliyorsa evlat sahibi olup eğer hala bu konuda istekliysek bunu yapabileceğimizi anlattı.Biz de tecrübe konuşuyor dedik. Oğlumuz doğdu her şey çok güzel gitti çok şükür. Ama benim içimdeki buistek öyle derinlerde filizlenmiş ki artık bir ağaca dönüşmüş. Bu arzumu eşimle de paylaşıyorum sürekli.  Nihayetinde evlat edinme kararı aldık. Ve yaklaşık bir  buçuk yıl evvel de başvurumuzu yaptık. Bir yavrumuz olduğu için başta bizim bu konuda ne kadar istekli olduğumuzdan emin olmak istediler. Bu anlamda biraz da zorladılar diyebilirim. Ama tüm aşamaları geçtik. Yeni doğan bir kız bebek için talip olduk. Sanıyoruz birkaç ay içinde de kızımıza kavuşacağız. Oğlumuzu da bu duruma hazırlıyoruz.

Özellikle durumumuzu paylaşmak istedim. Belki çocuğu olmadığı halde uzun uzun "çevremiz ne der" diye düşünmek zorunda kalan ebeveynler vardır. Onlara bizim hikayemizi anlatabilirsiniz Benim en çok keyfimi kaçıran soru "neden evlat ediniyorsun, bir tane daha doğur" sorusu. Cevabım da "neden olmasınki". Hayat o kadar da büyük ve derin değil düşününce. Bir evlat edinince dünyayı değiştirmeyeceksiniz, kurtarmayacaksınız. Onun ve sizin dünyanız değişecek. Biz eşimle bunu istedik. Bizim hayatımız güzelleşsin, onun hayatı güzelleşsin. Biz ona bir lütuf değiliz o bize bir lütuf. Bizim durumumuzda Türkiye de çok aile yok. Diğer ülkelerde daha sık karşılaşılıyor. Ben de hikayemi anlatarak size farklı bir perspektif sunmak istedim.

Sevgilerimle,