Merhaba,
Son zamanlarda yaşadığımız gelişmeler çok hızlı, çok şaşırtıcı ve biraz da korkutucu...
Yonca sanki bir suskunluk dönemindeydi ve bunun sonuna geldik gibi...
Geçen hafta akşam yemeğini yerken kocaman şişirdiği karnını sıvazlayarak şöyle dedi:
-Anne bu yediğim yemekler hem beni hem de karnımdaki bebeğimi besliyor değil mi ?
-Senin karnında bebek yok ki canım
-Vaaarrrr, görmüyor musun kocaman karnım :)
-Bunun için daha çooookkk büyümen lazım kızım.
-(Birden duygusallaştı) Ama senin karnında hiç bebek olmadı ...
-Evet olmadı, ama bu önemli değil Yonca. Sen varsın, ben çok mutluyum. Senin benim kızım olman çok güzel. Senin annen olduğum için o kadar mutluyum ki...
-Anne biliyor musun , ben büyüyünce anne olucam ama bebeğim benim karnımda olmayacak, başka bir ablanın karnından gelecek bana
-Sen şimdi bunu düşünme olur mu? Önce büyü, anne olmaya karar verdiğinde nasıl istersen öyle olur, tamam mı?
-Tamam
Ve iki gün sonra akşam Yonca eve geldikten hemen sonra okuldan aradılar. Yonca oyun oynarken arkadaşına bazı şeyler söyledi bu konu hakkında konuşmak istiyoruz dediler.
Eyvah dedim, n'oldu acaba? Kötü bir şey mi söyledi, o mu, bu mu derken içimden, öğretmeni patlattı bombayı. Yonca en sevdiği arkadaşı ile oynarken ona "biliyor musun, ben annemin karnından çıkmadım. Başka bir ablanın karnından anneme geldim" demiş. Bu arkadaşının iki ay önce kardeşinin olduğunu belirtmenin tam zamanı sanırım :) Arkadaşı da "Olmaz öyle şey, yalan söylüyorsun" demiş. Yonca buna sinirlenmiş ve "Hayır doğru söylüyorum ben. İnanmıyorsan öğretmenime soralım" demiş. Koşarak öğretmenine gitmişler.
Aylar önce ilk konuşmayı yaptığımız zaman okul yöneticisi ve öğretmenini bilgilendirmiştim. Evden sonra onun için en güvenli ortam okul olduğu için orada sorular sorabileceğini ve buna hazırlıklı olmaları gerektiğini söylemiştim. Ancak Yoncadan hiç ses çıkmayınca onlar da konuyu unuttular sanırım ki, öğretmeni önce şok olmuş. (Çocuklara belli etmeden toparlandığını söylüyor) Ve kendini toparlayıp, "Hayır Yonca yalan söylemiyor. Bazen de böyle olur, bu çok normal" diyebilmiş.
Telefonu kapatır kapatmaz arkadaşının annesini aradım ve durumu anlattım. Kendisi henüz evde değildi ve kızı ile konuşmamıştı. Fakat eve gider gitmez kızının ona anlatacağından da emindi. Merak etmememi kendisinin de konuşacağını söyledi.
Okulun ve arkadaşının Annesinin tutumları her ne kadar içimi rahatlatsa da, fark ettim ki, artık güvenli kapalı dünyamız değişiyor. Artık yavaş yavaş benim kontrolümden çıkıyor bir şeyler. Şimdi çok daha dikkatli, çok daha temkinli, çok daha tetikte olmak zorundayım. Ve bir kez daha anladım ki, çok daha fazla konuşmalı, çok daha fazla anlatmalı, çok daha fazla çalışmalıyım.
Ben anlatayım ki, birileri kızımın canını acıtmasın...
Ben anlatayım ki, birileri kızımın aklını karıştırmasın...
Ben anlatayım ki, birileri kalbini kırmasın...
Ben anlatayım ki, kızım birine söylerse diye korkmayayım
Çünkü artık kalbim pır pır...
Yorum Gönder