En büyük korkum yeteri kadar sevememekti. Ya bir gün sıkılırsam, ya sevemezsem!
Ama o zaman Anne değildim, bir yazıda okuduğum ve çok hoşuma giden bir tanımlama ile henüz "Annelik kafası" gelmemişti. Kalbim çok seveceğimi söylerken beynim ya sevemezsem diyordu. Ya beğenmezsem, ya şöyle olursa, ya böyle olursa...
Ama onu ilk gördüğüm saniye ona aşık oldum. O an bir daha ondan hiç ayrılamayacağımı hissettim. Ve zaman geçtikçe o Annelik kafası geldi oturdu iyice ve çok kısa bir sürede o benim için dünyanın en mükemmel, en güzel, en akıllı, en şahane, en vazgeçilmez varlığı haline geldi. Tüm uykusuzluklar, tüm olumsuzluklar, tüm sıkıntılar onun bir gülüşüyle yok olup gidiyordu ...
Bir kez daha kalbimin sesini dinlediğim için çok mutluyum. Ve her gün Tanrıya bu muhteşem deneyimi bana bahşettiği için şükrediyorum.
Sevgiler...
Yorum Gönder