Bu nedenle yazmak için acele etmedim.
Adı gizli olduğu halde kimsenin duygularını anlatmak istememesi beni gerçekten çok üzdü.
Evlat edinen herkes bilir, insanın aklından bin bir türlü korku geçer, utanır, sıkılır kimselere anlatamaz. Anlatsa kimseden cevap bulamaz. Sonra alır kucağına çocuğunu o korkular uçar gider, yenileri başlar. Evlat edinenler bilir...
Ama yine kimselerle konuşamazsınız. Konuşsanız da insanlar sizi anlamaz. Kendi içinizde yaşarsınız.
İstemiştim ki, duygularımızı ve korkularımızı paylaşalım. Okuyanlar desin ki , ben yalnız değilmişim. Diğer insanlarda aynı korkuları duymuşlar, aynı duyguları yaşamışlar. Bende bir gariplik yokmuş. Normalmiş bu hissettiklerim. Kendimi suçlu hissetmemeliyim !
Ben mesela evlat edinme işlemlerine başlayana kadar 40 yıllık hayatımda bir tane bile evlat edinmiş aile tanımadım. Kime ne sorayım, nereden çözüm bulayım debelendim durdum.
İstedim ki, başkaları üzülmesin, uğraşmasın.
Hayat paylaşınca güzel...
Ben burada sadece kendi yaşadıklarımı yazabilirim, ama herkes, her olay kendine özel. Dolayısıyla herkesin yaşadıkları farklı.
Ben yine de kendimce yazmaya devam edeceğim. Dedim ya , hayat paylaşınca güzel !
Elimde iki tane kitap var. (Evimde de bir tane kendimin var) Bu iki kitabı kısmetse ayın 21 ve 22 sinde ilk defa yüz yüze görüşeceğimiz ama 1 senedir konuştuğumuz iki sevgili dostuma hediye edeceğim. Biri sıra bekleyecek :) diğeri de birkaç aydır kızıyla birlikte.
Onlar kendilerini biliyorlar...
Sevgiler...
Yorum Gönder