İşte tam o dönemlerdeydi arayış içine girmem. Bana yardım edebilecek en azından tecrübeli ailelerle konuşup danışabileceğim insanlar aramam. :( Ve maalesef yok. Sadece bir Sosyal Hizmet Uzmanı bayan bana çok yardımcı oldu. Aslında kadını ne tanıyordum nede yüzünü görmüştüm sadece bir tanıdığımızın tanıdığı telefonunu verdi uzun uzun konuşmuştuk onunla, ona gerçekten çok minnettarım tüm korkularımı açmıştım. Beni sabırla dinledi ve cevaplar vermişti. Ama sonuçta o evlat edinmiş bir aile değildi sadece kurumda daha önce çalışmış olan bir uzmandı benimle tecrübelerini değil, bilgilerini paylaşabiliyordu.
Ben gerçekten çok korkuyordum. Ya diyordum, ya o masum meleği sevemezsem, ya iyi bir anne olamazsam. O zaman ne yaparım. Bir çocuğu mutlu edeyim derken onu üzersem diye çok çok korkuyorum. Çok küçük olursa kime bırakacaktım, nasıl bakacaktım, ya hasta olursa vs vs? Oooo öyle çok sorular vardı ki kafamın içinde geceleri uyuyamaz olmuştum.
O zamanlar eşimde şehir dışında görevli, konuşacak kimsede yok. Gece saat 02- 03 gibi ancak uyuyabiliyordum yada artık bayılıyordum. Çünkü sabahta erken kalkıp işe gitmem gerekiyordu.
Bir süre sonra toparladım kendimi önümüzde nerden baksak 2 yılımız vardı düşünmeyi bırakmalıydım, bu kadar takıntı haline getirmem iyi değildi tabi ki. Sadece kendimi yıpratıyordum. Zamana bıraktım her şeyi ve kendimi işe verdim. Düşünmüyorum derken tabi ki bu hiç düşünmeme değildi. Zaman zaman aklıma gelirdi. Bunu engelleyemiyorsunuz siz düşünmemeye çalışsanız da bir şekilde anımsatıyordu olaylar ya da kişiler.
Ne garip çelişki bizler bir an önce bir evlat sahibi olmak için sabırsızlıkla bekliyoruz, bekleme süresi çok uzun diye şikâyetler ediyoruz ama sonuçta, birilerinin çocuklarını terk etmesini, bırakmasını bekliyoruz. Düşününce, insana bu çok acı geliyor. Kötü bir yorum belki bu ama maalesef gerçekçiliği de bir o kadar doğru.
Zaman, her şeyi zamana bırakmak ve sadece beklemek nasıl olacağını bilmeden beklemek. Hamilelik gibi demişti birisi. Ama uzun süren bir hamilelik. Evet, bizlerin hamileliği çok uzun sürüyordu. Zamanı belli olmayan bir hamilelik. Aslında gerçek hamileliklerde de öyle değil mi, normali 9 ay 10 gündür ama hiç belli olmaz bebek sürpriz yapıp bazen erkenden de gelmez mi Annenin kucağına.
Şimdilik herkese kucak dolusu Sevgiler.
Bir Meleğin Annesi (18.02.2015)
O zamanlar eşimde şehir dışında görevli, konuşacak kimsede yok. Gece saat 02- 03 gibi ancak uyuyabiliyordum yada artık bayılıyordum. Çünkü sabahta erken kalkıp işe gitmem gerekiyordu.
Bir süre sonra toparladım kendimi önümüzde nerden baksak 2 yılımız vardı düşünmeyi bırakmalıydım, bu kadar takıntı haline getirmem iyi değildi tabi ki. Sadece kendimi yıpratıyordum. Zamana bıraktım her şeyi ve kendimi işe verdim. Düşünmüyorum derken tabi ki bu hiç düşünmeme değildi. Zaman zaman aklıma gelirdi. Bunu engelleyemiyorsunuz siz düşünmemeye çalışsanız da bir şekilde anımsatıyordu olaylar ya da kişiler.
Ne garip çelişki bizler bir an önce bir evlat sahibi olmak için sabırsızlıkla bekliyoruz, bekleme süresi çok uzun diye şikâyetler ediyoruz ama sonuçta, birilerinin çocuklarını terk etmesini, bırakmasını bekliyoruz. Düşününce, insana bu çok acı geliyor. Kötü bir yorum belki bu ama maalesef gerçekçiliği de bir o kadar doğru.
Zaman, her şeyi zamana bırakmak ve sadece beklemek nasıl olacağını bilmeden beklemek. Hamilelik gibi demişti birisi. Ama uzun süren bir hamilelik. Evet, bizlerin hamileliği çok uzun sürüyordu. Zamanı belli olmayan bir hamilelik. Aslında gerçek hamileliklerde de öyle değil mi, normali 9 ay 10 gündür ama hiç belli olmaz bebek sürpriz yapıp bazen erkenden de gelmez mi Annenin kucağına.
Şimdilik herkese kucak dolusu Sevgiler.
Bir Meleğin Annesi (18.02.2015)
Yorum Gönder